شاعر نی ام

کجا رفته شعر تر من

و آن طبع چون گوهر من

زمانی چو بلبل غزل خوان بُدم

به هر شاخه مرغی خوش الحان بُدم

به دل جوشش و زایشی داشتم

به  سر،  ایده ی شاعری داشتم

اگر چه نخواندم به مکتب عروض

نه شب شعر ، رفتم نه به شعر روز

ندانستم از وزن و از قافیه

بگویم که شاعر نی ام کافیه